Om wat meer bekendheid te geven aan het leven van mij als transgender plaats ik de Blog die ik op de website heb staan over mijn geboorteafwijking het Syndroom van Klinefelter ook op deze site. Hoe tolerant bent U als lezer t.a.v. van transgenders? Een Transitie dus de overgang van Man naar Vrouw duurt 3 jaar. Na die 3 jaar kun je je laten opereren, dus de penis laten verwijderen en een vagina laten maken, borsten vergroten enz. Niet iedereen doet dat. Of ik het ga doen, hangt van mijn gezondheid af.
De regels om in Transitie te mogen gaan zijn streng. Je mag niet roken, geen alcohol nuttigen en geen drugs gebruiken.
Tijdens een transitie kun je je baardharen laten verwijderen, dat doe ik, een zeer pijnlijke bezigheid die niet verdoofd wordt. Dat verwijderen van de haren duurt zeker 3 jaar.
In die 3 jaar moet je als vroiuw gaan leven. Kleden als vrouw, opmaken enz. Maar dat is geen moeite voor me, ik geniet er zelfs van. Ja het is wel kostbaar, want mijn hele garderobe moet ik vernieuwen.
Gelukkig is er een winkel op de Heerlerbaan bij het winkelcentrum van Renata een vriendin van me, Renata's Festo, buiten het herstellen van kleren verkoopt ze ook tweedehands vrouwenkleding. Daar kon ik dan ook zonder dat je je hoeft te schamen even kijken wat je maten zijn. En wat mooie kleren uitzoeken en passen ze niet, dan kunnen ze altijd passend gemaakt worden.

In memoriam

%13 %316 %2019, %RGarage, KerresPermalink
Gisteren zag ik bij Mensenlinq een advertentie van het overlijden van Huub Lux. 64 jaar was hij geworden. Nu wist ik van de toevallige ontmoeting met Jo Debets, dat hij op sterven lag. Mede eigenaar van Janssen Kerres zag ik in een tweede advertentie staan. Van 1972 tot ergens in 1974 heb ik bij Kerres gewerkt, als eerste monteur. Ik was 20 jaar toen ik daar begon op 3 januari van dat jaar. Net uit militaire dienst ontslagen en 14 dagen eerder bij Kolenburg. Ik ging van 300 gulden naar 600 gulden per maand en daar hoefde ik niks voor te doen, omdat geld te krijgen bij het sollicitatie gesprek. De tweede week dat ik daar werkte ging ik al samen met Jo Debets op cursus in Amsterdam bij de importeur van Renault. Ik was aangenomen voor het diagnose station, dat in 1972 geïntroduceerd werd bij Renault in Nederland. De opzet van het repareren van auto’s werd veranderd in dat jaar en ik was een van de pioniers, van dat systeem een kolfje naar mijn hand. Dat is nog steeds zo, open staan voor nieuwe dingen. 
In de vakantie van 1972 maakte ik kennis met Huub samen met zijn broer Ger deden ze vakantiewerk in de garage. Proeven aan het vak automonteur, want ze deden allebei een opleiding om chef te worden in een garage. De zaak was van zijn vader en eens zouden de zonen het roer overnemen. Eigenlijk hebben ze het vak geleerd bij de generatie monteurs die er toen werkte. Nu heb ik niet zoveel te maken gehad met Huub, die liep bij Jo Debets mee. Zijn jongere broer Ger liep met mij mee, op het diagnose station en in de garage. 
Naderhand toen hij de directeur was bij garage Kerres in Kerkrade, liep ik nog wel eens binnen. Dat ging een tijdje goed, totdat hij mij de deur uitzette, ik hield de monteurs van het werk af. Niets was minder waar, want ik hielp altijd iedereen met kleine dingen. Dat heb ik hem toen wel kwalijk genomen. Want af en toe een beetje kletsen met de kameraden van vroeger deed me goed in een tijd dat ik werkloos was, er een beetje bij horen. Ik ben er daarna ook nooit meer gekomen. Toen de boekhouder Siem met pensioen ging hebben ze een reünie gehouden, dat was in 1996 meen ik me nog vaag te herinneren. Ook toen heb ik niet met Huub, zitten te kletsen, maar met zijn broer Ger, was ook wel logisch, want die heb ik het vak geleerd. Ik meen me wel nog te herinneren dat Huub rookte en Ger niet. Altijd filter sigaretten rookte Huub, dat was beter meende hij.
Bovendien is de garage niet de gezondste omgeving om in te werken, de garage in Kerkrade was compact. Daar kreeg je ook als kantoor mens veel rotzooi in je longen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hij aan longkanker overleden is. 

Viviënne
Comments

Heel lang geleden

%23 %965 %2019, %RGarage, Kerres, Monteur, VroegerPermalink
Vandaag was ik naar de fysiotherapeut geweest. Die zit tegenwoordig bij Schambergen in Kerkrade. Nicole ken ik al van het begin van mijn Klinefelter ontdekking. Het toeval wil dat ze een broer heeft die ook Klinefelter heeft, een van de weinige die me serieus neemt. Ik moet er een 8 km voor rijden op mijn fiets om er te komen. 
Op de terug weg hoor ik iemand Vincent roepen, ik reageerde er eerst niet op, want ik heet niet meer Vincent, maar toen realiseerde ik me dat dit natuurlijk niet iedereen wist. Ik bleef dus even wachten op de man die me riep. 
Toen hij bij me was, zei hij tegen me: je bent toch Vincent, ik zeg nee dat ben ik niet. Ik zag hem verwonderd kijken. Waarop ik zei, ja zo heette ik vroeger, maar nou niet meer. Ik ben van geslacht verandert en nu heet ik Viviënne. En wie ben jij als ik vragen mag. Ken je me niet meer vervolgde de man. Ik zeg nee, ik ben Jo Debets. En nu zag ik het, je moest goed kijken om het te zien. Hij was vroeger een tengere jongen. We werkten allebei bij Kerres in Kerkrade een Renault garage. Samen zijn we ooit naar Amsterdam geweest voor een cursus Diagnose Station, ik werkte er amper 1 week toen ik al op cursus kon gaan. Maar dat kon hij zich niet meer herinneren. 1 Week werkte hij op het diagnose station de week daarop werkte ik er op. Er was dus altijd eentje die het werk kon doen als de andere zou uitvallen. En je kwam niet in een sleur terecht. 1 Week  station, 1 week garage, maar ik deed het werk op het station liever. Je was wat meer je eigen baas. 
In 1973 werd ik ontslagen, in verband met de oliecrises, Jo was toen allang weg. Hij was in de verkoop van auto’s terecht gekomen bij verschillende garagebedrijven en op het laatst heeft hij huizen verkocht zo vertelde hij me. Hij was zeker 2 maal zwaarder geworden als vroeger. Dus de herkenning was daardoor moeilijk. Ik vroeg hem ik ben blijkbaar niet veel verandert, nee zegt hij, zelfs met helm herkende ik je. Dat kan kloppen ik heb inderdaad nog steeds hetzelfde tengere gezicht al vroeger en ik ben ook niet dubbel zo zwaar. Absoluut niet. Ik zal nu een 10 kilo zwaarder zijn, toen woog ik 76 kilo, nu zal het een 86 zijn. 
In de automonteur tijd was Kerres mijn beste baas en van alle bazen staat hij op de tweede plaats, bij de Mavo de Lichtenberg was het nog een leukere tijd vind ik. 

 Een van de zonen van de baas, ging het slecht mee. Hij had kanker. Huub was van die zonen degene waar ik het beste mee overweg kon. Heeft hij dan gerookt vroeg ik. Ja, zei Jo en toen hij het zei, viel het me weer in, hij rookte altijd filtersigaretten, dat was niet zo slecht meende hij toen. Maar zoals je ziet maakte dat niks uit. Volgens Jo was het een aflopende zaak. Dan haalt hij de 65 niet dacht ik, want hij was zeker 4 jaar jonger dan ik was, dus hij zal 64 zijn denk ik. Bovendien heeft hij altijd in de garage lucht rondgehangen, het bedrijf in Kerkrade gerund. Dat is ook niet al te gezonde lucht. Het zijn nu de zonen die van Huub en Ger die de bedrijven runnen. Jo had ik sinds 1973 niet meer gezien 46 jaar geleden. Hij woonde op het Eikse, een steenworp van mij vandaan. Het heeft desondanks 46 jaar moeten duren voor we ons weer tegen kwamen. Herinneringen uit lang vervlogen tijden. Ik kan me nog veel herinneren uit die tijd en het viel me op, dat dit bij hem niet zo was. Ik ben nog een stukje met hem mee gereden toen hij naar huis liep. En bij het Philipspad de weg naar huis vervolgd. En meteen gezien dat ik daar de drukke weg kan vermijden als ik nog eens naar Kerkrade moet. 
Viviënne
Comments