Om wat meer bekendheid te geven aan het leven van mij als transgender plaats ik de Blog die ik op de website heb staan over mijn geboorteafwijking het Syndroom van Klinefelter ook op deze site. Hoe tolerant bent U als lezer t.a.v. van transgenders? Een Transitie dus de overgang van Man naar Vrouw duurt 3 jaar. Na die 3 jaar kun je je laten opereren, dus de penis laten verwijderen en een vagina laten maken, borsten vergroten enz. Niet iedereen doet dat. Of ik het ga doen, hangt van mijn gezondheid af.
De regels om in Transitie te mogen gaan zijn streng. Je mag niet roken, geen alcohol nuttigen en geen drugs gebruiken.
Tijdens een transitie kun je je baardharen laten verwijderen, dat doe ik, een zeer pijnlijke bezigheid die niet verdoofd wordt. Dat verwijderen van de haren duurt zeker 3 jaar.
In die 3 jaar moet je als vroiuw gaan leven. Kleden als vrouw, opmaken enz. Maar dat is geen moeite voor me, ik geniet er zelfs van. Ja het is wel kostbaar, want mijn hele garderobe moet ik vernieuwen.
Gelukkig is er een winkel op de Heerlerbaan bij het winkelcentrum van Renata een vriendin van me, Renata's Festo, buiten het herstellen van kleren verkoopt ze ook tweedehands vrouwenkleding. Daar kon ik dan ook zonder dat je je hoeft te schamen even kijken wat je maten zijn. En wat mooie kleren uitzoeken en passen ze niet, dan kunnen ze altijd passend gemaakt worden.

Genderdysfory II

Permalink
op 17 mei zou ik dan nog een sessie hebben om een samenvatting te maken van alle sessies, maar dat ging niet door omdat ik de griep had. Dat werd 22 juni.
De eerste sessie had ik op 11 september en na afloop had ik al het gevoel, dat ze meniet begrepen.
 Op 4 oktober had ik een afspraak met een statistiek medewerker waar ik vragenlijsten moest invullen, dat vak had ik zelf jaren uitgeoefend en dat klikte. Met een tevreden gevoel reed ik toen naar huis. 13 oktober de volgende bij de psycholoog, dat wordt niks, ze begrijpen me nog steeds niet, 13 november kreeg ik de opdracht mee om een levensverhaal te schrijven, dat bracht zoveel emoties mee dat ik gestopt ben bij 2002 het overlijden van mijn vader, maar ook de ontdekking dat ik geboren was met het syndroom van Klinefelter. Eind november krijg ik zware hartritme stoornissen. Die me bijna het leven koste. Van de opgelopen spanningen en het onbegrip. De sessie van december sla ik over. De volgende afspraak was 19 januari 2018, de dag er voor had ik een afspraak met mijn huisarts en die afspraak was al een paar keer uitgesteld, omdat het maar niet wilde lukken om een afspraak te krijgen met mijn psycholoog. Om 12 uur in de middag mailde mijn huisarts me dat de afspraak niet doorging, want de Vu belde niet terug. Ik bel wel eens even. Ik belde de afdeling K, maar helaas kreeg ik ook geen verbinding. Maar goed ik ben niet voor 1 gat te vangen dus bel ik het centraal nummer en stel de vraag, waar kan ik een klacht in dienen, hoezo zei de meneer aan de andere kant. Nou zeg ik mijn huisarts probeert al weken contact te krijgen met de psycholoog en dat wil maar niet lukken ze verrekken het om terug te bellen. En zie toen kon het opeens wel, en het verhelderde ook een heleboel vond ik daarna het was als of er een ander mens zat, af en toe moet je laten merken, dat ik niet over me heen laat lopen. Ik ben een vredelievend mens, hou niet van ruzies, ben sterrenbeeld leeuw, meestal een lief poesje, maar af en toe merken ze dat ik een leeuwin ben en je weet als een leeuwin getergd is, dan maak je maar uit de voeten.
De volgende was 16 februari en daarna volgde 23 maart en 23 april samen met Juni waren het 8 sessies met de intake van de endocrinoloog in opleiding en de statistisch medewerker was ik 10 maal in Amsterdam geweest bij de Vu. 
Op 12 juli zou het team bij elkaar komen of ik het vrouwelijk hormoon krijg of dat ik nog sessies moet volgen. Nieuwe sessie doe ik niet deelde ik mee, ik heb alles gezegd wat ik wil zeggen, nog langer het mannelijk hormoon, dan heeft het leven geen nut meer. Het waren moeilijke zware maanden, waar nog meer gebeurde dan alleen maar de sessies bij de psycholoog, ik kreeg die ernstige hartritmestoornissen, die ik ternauwernood overleefde omdat ik een goede conditie heb, al dat fietsen was niet voor niks geweest. Dan kom je bij een cardioloog en dan zit je diverse onderzoeken te komen, waaruit de conclusie komt, we begrijpen niet dat je hartritme stoornissen kunt krijgen want je heb een oer sterk hart wat heel krachtig slaat.  Nou ik denk wel dat ik het weet waar het vandaan komt.
Mijn spieren zijn door de testosteron met 33% toegenomen. Ik sport, fiets en roei de laatste is een zeer intensieve bezigheid. Dat vergt nogal wat proteïnen, maar omdat ik door een lactose intolerantie geen yoghurt of melk kan drinken, krijg ik een tekort. Want het gebeurde iedere keer na een roeisessie. En op het moment dat ik eieren at liep de snelheid van het hart weer terug en ging weer normaal slaan. Bovendien zorgt kunstmatige testosteron er voor dat het bloed stroper wordt. Bloedverdunners hadden ze me al veel eerder moeten geven. Overigens vrouwelijke kunstmatige hormonen doen dat ook. 
Ik heb 52 jaar in een vrouwelijk lichaam geleefd, mijn hele gestel voorzieningen in mijn lichaam, zijn daarop aangepast en dan ga je plotseling testosteron krijgen, dat kan niet goed zijn. 

Ik krijg problemen met een voortand, daarvoor moet ik naar de kaakchirurg, maar omdat dit al de vierde operatie aan de zelfde tand zou worden moet hij er uit, dat gebeurt bij de tandarts, ik krijg een gebitje om de het gaatje aan de voorkant te vullen, maar daar kan ik niet aan wennen. Er wordt een brug voor me gemaakt. 2700 euro lichter. Zelf moeten betalen. De brug voldoet niet aan mijn wensen, helaas. Maar de maker vond ik ook een heel onsympathieke klungelaar. 

In juni brak mijn hondje een voorpootje, dat moest ik voor naar België naar een kliniek die dat kon repareren, kostte me 1100 euro plus een karretje wat ik moest kopen om de zieke hond te vervoeren het karretje kostte 220 euro. ben ik al 4000 euro lichter door onvoorziene omstandigheden. Plus een heleboel pijn en leed. 




Comments