Om wat meer bekendheid te geven aan het leven van mij als transgender plaats ik de Blog die ik op de website heb staan over mijn geboorteafwijking het Syndroom van Klinefelter ook op deze site. Hoe tolerant bent U als lezer t.a.v. van transgenders? Een Transitie dus de overgang van Man naar Vrouw duurt 3 jaar. Na die 3 jaar kun je je laten opereren, dus de penis laten verwijderen en een vagina laten maken, borsten vergroten enz. Niet iedereen doet dat. Of ik het ga doen, hangt van mijn gezondheid af.
De regels om in Transitie te mogen gaan zijn streng. Je mag niet roken, geen alcohol nuttigen en geen drugs gebruiken.
Tijdens een transitie kun je je baardharen laten verwijderen, dat doe ik, een zeer pijnlijke bezigheid die niet verdoofd wordt. Dat verwijderen van de haren duurt zeker 3 jaar.
In die 3 jaar moet je als vroiuw gaan leven. Kleden als vrouw, opmaken enz. Maar dat is geen moeite voor me, ik geniet er zelfs van. Ja het is wel kostbaar, want mijn hele garderobe moet ik vernieuwen.
Gelukkig is er een winkel op de Heerlerbaan bij het winkelcentrum van Renata een vriendin van me, Renata's Festo, buiten het herstellen van kleren verkoopt ze ook tweedehands vrouwenkleding. Daar kon ik dan ook zonder dat je je hoeft te schamen even kijken wat je maten zijn. En wat mooie kleren uitzoeken en passen ze niet, dan kunnen ze altijd passend gemaakt worden.

Facebook

%17 %790 %2020, %RPermalink
Ik was bij Facebook weggegaan het vorig jaar, omdat ik gepest werd bij de vleet. Dat was niet normaal, maar we leven in Corona tijd en dan kom je weinig mensen meer tegen en ook omdat de baliemedewerkster bij de VuMc me niet herkende en me meteen aansprak met: wat kan ik voor u doen mevrouw. Nu wist ik nog wel ongeveer wie ik allemaal in de groep had en die mensen had ik allemaal een uitnodiging gestuurd en van de zeg maar 40 mensen zijn er 20 over, want een paar hebben weer afgehaakt. In eerste instantie had ik er 23. dus 17 niet. Als ik eerlijk moet zijn verbaasde het me niet. 
Daar zijn mensen bij waar ik jaren in huis ben gekomen, om de computer te maken, hebben me laten de vallen als een baksteen. de persfotograaf van de Provincie Limburg is daar bij. Tenminste dat zei hij altijd, dat hij dat was. Mijn eigen kapster, maar dat had ik me wel gedacht, laaggeletterde mensen hebben vaker problemen daar mee. 
Vroeger voordat ik in transitie ging, of Überhaupt naar Amsterdam ging, was iedereen vriendelijk, kwam iedereen naar me toe, maar nu is dat allemaal voorbij. ik heb een buurman die me pest, durf mijn eigen tuin niet meer in en over de vloer komt niemand meer. Vroeger liep ik altijd in een kleed rond als ik alleen was, maar niemand zag het en nu heb ik nooit meer een kleed aan, maar wel vrouwen kleren mooie broeken blouses jassen, soms tweedehands en nu is iedereen weg. Laatst ging iemand verhuizen, ik kreeg wel zijn nieuwe adres, maar in de mail schreef hij er bij dat ik niet op bezoek mocht komen, hij had het wel netjes ingekleed met voorlopig wil ik tijdens de verhuizing niet lastig gevallen worden, na een half jaar stuurde ik een mail of hij al verhuisd was, dat antwoord heb ik nooit meer gekregen. Zo gaat dat. Ik ben niet veranderd vind ik zelf, ja ik voel me anders dat wel, dat komt nu eenmaal door dat vrouwelijk hormoon. Ikzelf ben voor mijn gevoel weer terug in het gevoel van voor  de testosteron tijd. 
Het enige verschil ik ben uit de kast gekomen, ik heb iedereen vertelt dat ik eigenlijk een vrouw ben en nu is dat bij mij, omdat ik een Klinefelter ben, ook altijd zo geweest. ik heb net als een vrouw 2 X chromosomen en bepalen de chromosomen niet wie je bent, als we daar alleen maar naar zouden kijken. Kijk als ik moderne ouders had gehad, zoals de ouders van Loena
dan was er niks aan de hand geweest, dan was ik gewoon altijd vrouw geweest en dan had niemand geweten dat ik ooit man was geweest, ook de moslims niet die me het bloed onder de nagels weg halen. Nu deed hij dat ook bij de vorige bewoner van dit huis. Maar ik denk omdat ik transgender ben is het nu nog 10 maal erger. Maar dat is niet het ergste, het ergste is dat niemand wat doet, geen politie zelfs niet Roze in blauw, de gemeente niet de politici niet, dus in wezen zijn ze allemaal transgender haters, want waren ze dat niet, dan deden ze wat. De politie zegt doodleuk, je moet eerst in elkaar geslagen worden, dan doen we dat, alsof geestelijk geweld niet bestaat. 
Nee mijn ouders waren conservatieve mensen, oerconservatief zelfs, die ontkende zelfs dat ik Klinefelter had en die onterfde me toen ik er mee naar buiten kwam. Als ik in die tijd had gezegd dat ik liever een vrouw was, ik denk dat ze me aan de hoogste boom hadden opgehangen. Maar als kind had ik toch die BH van mijn moeder aan en liep ik ook op haar witte trouwschoenen. wat me altijd verbaasd heeft, dat als we vadertje en moedertje speelden werd er nooit tegen mij gezegd jij bent het vadertje. Niet dat ik dat wilde, ik wilde dat nooit zijn, maar ik ben er nooit vooruit gekomen, dat ik dat niet wilde zijn. Wel moedertje, maar dat mocht ik ook niet zijn, want ik had nu eenmaal een syndroom en als je een syndroom had was je een debieltje volgend Liduina want zo noemde ze altijd mensen met het syndroom van Down, zo simpel is dat. 

 Iedereen is anders is een site met verhalen van vooral jongeren die anders zijn. 
ik ben anders, al mijn hele leven lang ben ik anders, niet alleen in mijn hoofd is dat zo, maar ook in de samenstelling van mijn cellen mijn chromosoomparen zijn anders. XyXXy cellen met 1 X chromosoom te veel en cellen die dat niet hebben. en als ik als Klinefelter gemaakt ben dan zijn die cellen met dat teveel in X in de meerderheid en dat zal ook wel zo zijn bij mij. Het vrouw zijn bij mij is van nature zo. Mijn ouders zagen een penis en dachten dat ik een jongen was, maar in de loop van mijn leven moeten ze gezien hebben dat dit niet zo was. Toen ik een van mijn jonger zussen naakt zag spelen tenminste met het bovenlichaam vrij in de zandkoel van Schaesberg, dacht ik zo zie ik er ook uit. In de loop van de tijd kreeg ik borsten die niet meer weggingen, ook niet toen ik na een dieet nog maar 63 kilo woog. Frustraties at ik altijd weg. ik weet niet hoeveel Nutsen ik altijd at elke dag. Een heleboel. Boordevol suiker. Ik woog bijna 100 kilo en toen kreeg ik mijn tweede leverontsteking. Ik moest afvallen en deed dat tot 63 kilo op 3 maanden tijd, maat 28 in de broek, ik kan het me nog herinneren. Suiker is taboe nu. Krijg ik hartproblemen van. 

 Eindelijk ben ik dan nu uit de kast. Maar de mensheid is dat nog lang niet. Er is nog altijd een Taboe op het anders zijn. Een taboe dat komt omdat, het een angst is in de mens zelf, eeuwenlang ingeprent door al die leiders van die geloven en nog steeds gebeurt dat. Ook onder moslims zijn er mensen die zich anders voelen, voor die mensen is het nog erger om opgesloten te zitten in een harnas van taboe's, vaak is dan de enige uitweg een zelfmoord. Dat kan niet de bedoeling zijn. 
Vandaag is het 17 mei, de verjaardag van Henk, Reintje, Maxima en al die anderen, maar ook de internationale dag tegen Homo, Bi, Intersekse en Transfobie. 
Viviënne
Comments

Psychologisch onderzoek

%03 %579 %2020, %RPermalink
Deze week kreeg in eindelijk een verslag van het psychologisch onderzoek, omdat er nogal wat tegenstrijdigheden in staan heb ik het hele dossier aangevraagd. want het zou wel eens zo kunnen zijn dat deze persoon zijn persoonlijke aversie tegen transvrouwen, verwerk heeft in dit verslag. Ik zou een kort lontje hebben, nou dat is niet, mijn grote fout is altijd geweest, dat ik te lang wacht voordat ik wat zeg en als ik dan wat zeg, dan is de emmer al overgelopen, een bewijs hiervoor is dan wel dat ik 1,5 jaar geduld heb gehad met de assistente van mevr. Vreuls en ook met mensen uit mijn zogenaamde vriendenkring, die maar steeds bij de oude voornaam en titel blijven. ook mijn geduld raakt wel eens op. Dus ivm kan niet zeggen dat ik een kort lontje heb. was het ook niet zo dat mijn psycholoog in Amsterdam tegen me had gezegd, dat ik niet meer over me heen moest laten lopen, die had ook ontdekt dat ik eigenlijk te veel geduld had met mensen en zo was het dan dat ik meteen nadat dhr. Arts mij met de oude voornaam en met de verkeerde titel aansprak, ik meteen een klacht indiende tegen hem en de receptioniste die me naar de mannen WC stuurde, een persoonlijke verontschuldiging heb ik nooit gekregen, ondanks dat hij daar toe verplicht is, ook een vermelding in het dossier is er niet, terwijl men dat verplicht is. Het korte lontje zit dus bij Dhr. Arts en niet bij mij. maar ga maar eens kijken op internet naar de reviews van deze man, dan weet je hoe het zit. Sla de hoge waarderingen over, want dat heeft die zelf geschreven 

 ik zou te wantrouwend zijn, ja dank je de koekoek, ik zou zeggen lees de site maar eens, dan weet je waarom, deze week weer iets ontdekt. Ik heb ergens tussen 1985 en 1994 mijn schildklier laten controleren, omdat ik niks at maar alleen maar dikker werd. Omdat mijn schildklier waarde van TSH te hoog was, vroeg mijn huisart me of ik al eens eerder een onderzoek heb gehad. nu heb ik dat dossier ooit opgevraagd en heb ik dus thuis liggen en ik vond een TS4 waarde van 5,9 en een TS3 waarde van 1,8 allebei hartstikke niet goed,FT3 moet 3-8 zijn en FT4 moet 9- 12 zijn, de ft4 is nu 10,7 en niet zoals bij het Zuyderland staat 12,1 als minimum dat had ik al ergens gelezen dat iedereen wat anders hanteert. ieder geval, toen hebben ze  gezegd dat alles dik in orde was. dus je begrijpt wel dat ik artsen totaal niet meer vertrouw, in alles hebben ze bedonderd.
Ik zou hooggevoelig zijn, ja dat ben ik, daarom heb ik ook hartproblemen. 
Ik zou langzaam zijn. Hoezo langzaam, waar hebben ze dat uitgehaald, ik had concentratie problemen, bij het oplossen van de puzzels, maar dat staat nergens. Met het invullen van de vragenlijsten, was ik 2 uur eerder klaar als wat gebruikelijk was. Nu ben ik absoluut niet de snelste, dat is zo, alleen op de ligfiets rij ik altijd top snelheid, voor de rest ben ik normaal wat langzamer, de oorzaak is het moeilijk kunnen concentreren, maar dar hadden de sukkels niet ontdekt.
Nu hebben ze me doorverwezen naar een Psycholoog in Voerendaal, die werkzaam is op het Zuyderland, hetzelfde zieken huis, onderleiding van de oerconservatieve katholiek Sonny Burns het verzoek afwees. 
mijn huisart heeft een verwijzing gedaan enkele weken geleden, maar het was nog steeds in behandeling, het zal wel worden afgewezen, want, dan zouden ze Sonny Burns moeten afvallen.
Als je een syndroom hebt ben je gek. 

 Maar laat ik bij het begin beginnen.

 We moeten terug naar het jaar 2002.
in oktober van dat jaar krijg in de kans om het dossier van de huisarts van mij in handen te krijgen en daar stond in dat ik geboren ben met het syndroom van Klinefelter, nadat ik zowat alles gelezen had wat er bevinden was op internet hierover begon ik een forum over Klinefelter, wat toen nog niet bestond in Nederland. het maken van het forum zou er toe leiden dat ik in augustus 2003 een website begon over mijn Klinefelter. maar toen ik dat forum had begon ik te corresponderen met ander Klinefelters en daar waren erbij die vrouw waren geworden en ik sprak de wens uit dat ook te willen.
Maar het kwam anders helaas, ondanks dat ik er van overtuigd was dat ik geen man was maar een vrouw, werd me dat man zijn min of meer aangepraat en ik kreeg testosteron zoals ze dat bij elke Klinefelter doen.
Bij mijn huisarts mevr. van de Brandt ving ik iedere keer bot als ik vroeg naar een psycholoog, want elk jaar met de testosteron werd ik iedere keer ongelukkiger en depressiever. Man zijn paste niet bij mij. 
ik trok steeds vaker vrouwen kleren aan, om te ontkomen aan mijn depressiviteit, maar het hielp niet.
Er kwamen kranten artikelen over me en er werd zelfs een documentaire gemaakt, maar het hielp allemaal niet om me beter te gaan voelen. De acceptatie dat ik man moest zijn werd met de tijd een steeds zwaardere last, die ik moest dragen. Dat uitte zich in een opeenstapeling van lichamelijke klachten. Zo belande ik in 2011 op een scootmobiel, omdat de toenemende last en druk niet meer te verdragen was. 
Begin 2016 kreeg van last van hartritmestoornissen. ik ging er mee naar de huisarts en die stuurde me naar een cardiologisch onderzoekcentrum, maar buiten een hoge bloeddruk kon men niks vinden. Voor de bloeddruk kreeg ik medicijnen. Maar ik ben iemand, die wil weten wat de oorzaak is. elk lichamelijk euvel heeft een oorzaak. een lange zoektocht begon. uiteindelijk vond ik uit dat als ik suiker at, 1 uur daarna viel mijn hartslag terug naar 40 slagen en zakte mijn bloedruk naar een bedenkelijk niveau, op sterven na dood. ik kon dit controleren, omdat ik een hartslagmeter had op mijn roeimachine.
suiker was de boosdoener. dus ik stopte met het eten van suiker. ik ging met mijn bevindingen naar de huisarts en werd daar wat uitgelachen, waarop ik besloot een ander huisarts te zoeken. Die andere huisarts werd mevr. Vreuls.

 In de praktijk van mevr. Vreuls voelde ik me van af het begin niet thuis. Ik weet niet hoe het kwam lag het aan de assistentes, lag het aan de mensen die er zaten, aan het systeem van werken. Zo moest je van te voren zeggen hoeveel tijd de afspraak duurde, dat was nieuw voor me. Bij mevr. Van de Brand ging het gemoedelijker er aan toe. Ik had al altijd moeite met overschakelen naar iets anders, dat was al op de lagere school zo. Het eerste rapport was altijd slecht het tweede was altijd hartstikke goed en bij het derde werd alweer minder, want de verandering kwam er weer aan en daar zag ik dan weer tegen op, maar het was ook zo, dat ik snel was uitgekeken op iets en de honger naar iets nieuws de kop op stak en ik me in de tijd daarnaar toe verveelde en niks meer deed, daarom was het derde rapport vaak minder als het tweede. 
Bij deze praktijk moest je ook om de 3 maanden gaan voor de bloeddruk en een keer per jaar voor bloedcontroles. Nu ging ik ook elk jaar naar de endocrinologie  dus die bloedafname was bij mij niet echt nodig. De bloeddrukmachine ging toch wel erg slecht. De assistente met de naam Kim was weinig commutatief. Een robot die je gewicht en bloeddruk mat. Bovendien deed ze de bloeddruk verkeerd meten dus het stelde niks voor. Je moet eerst iemand 5 minuten tot rus laten komen, dan moet je 3 metingen doen, waar iedere keer een pauze van 3 minuten tussen moet zijn. Ondanks dat ze niks te doen had, liet ze de mensen op de weegschaal staan en deed meteen daarna de bloeddruk meten en dan kon je weer gaan. Ik was uit mezelf gaan afvallen. De derde keer meende ze me te moeten vertellen dat ze vond dat ik te weinig was afgevallen. Mijn mond viel open van verbazing. Waar bemoei je je mee vroeg ik haar. Het is mijn keuze om af te vallen, niet jou opdracht. Ik bedoel je kunt dingen ook positief benaderen en zeggen, wat goed van je dat je weer een paar kilo kwijt bent, ga zo door. Dan breng je het anders, maar ik denk dat ze jaloers was, want zij was niet bepaald iemand met een ideaal figuur, laat ik het netjes houden.
Ik had besloten om daar niet meer naar toe te gaan. Dat werd natuurlijk opgemerkt. Dus bij de volgende afspraak met mevr. Vreuls meende ze toch dat ik daar naar toe moest. Nee zei ik, gewicht kan ik zelf doen en bloeddruk ook, mocht die te hoog zijn dan meldt ik me wel.  Bovendien deed mijn endocrinoloog het ook dus waarom. 
vanaf dat moment werd ik gepest. 
ik kwam terecht op mijn verzoek bij de huispsycholoog de huisarts zei nog, dat ik er rekening mee moet houden dat ik zeker per week 3 maal zou moeten komen. ik zei, dat is niet erg. achteraf denk ik dat ze het had bedoeld om me af te schrikken, maar daar trap ik niet in.
 de eerste keer was ik zogenaamd 1 uur te laat, ik zeg ik heb de afspraak niet gemaakt en ik heb de afspraak geverifieerd, dus kom me niet dat ik te laat ben, dan heeft Vreuls het verkeerd in de computer gezet. iedereen kan fouten maken. ze had dan toch nog 1 kwartiertje tijd voor me. volgende afspraak was 3 weken later toen heb ik me een briefje laten geven, maar toen was ze zelf 1 uur te laat en daar mag je dan niks van zeggen, na 1 kwartier zegt ze ik heb pauze, kan het nog duidelijker, volgende afspraak was 3 maanden later. ben ik niet meer naar toe gegaan, duidelijker kon bijna niet. Mevr. Storms had de pik op me, terwijl ik haar nooit wat gedaan had. Maar goed als psycholoog was ze ook de meeste waardeloze psycholoog die ik ooit heb mee gemaakt en geloof me ik heb er heel wat mee gemaakt. 
met mijn hartproblemen ik had vaak 70-205 hartslag, er werd nooit iets gedaan, geen ambulance en niks moest steeds smeken om een huisarts hier te krijgen. terwijl mijn leven op het spel stond. en als die dan kwam, werd er meteen een ambulance gebeld, is 3 maal voorgekomen.  

 Ik kan een boek schrijven over de meest waardeloze huisartsenpraktijk aller tijden, over hoe pesten gaat. Dien nooit een klacht tegen iemand in bij de boeven van Vreuls, zeker niet als je transgender bent, want ze pesten je de deur uit, op de meest gemene manier, en als je daarbij je leven laat, hebben ze daar geen boodschap aan. Een lijk meer of minder, daar kijkt men niet op.
Viviënne
Comments