- WMC
- Op Concours
- Harmonie Wilhelmina
- tab 5
- tab 6
- tab 7
- tab 8
- tab 9
- tab 10
- tab 11
- tab 12
- tab 13
- tab 14
- tab 15
- tab 16
- tab 17
- tab 18
- tab 19
- tab 20
Terwinselen kenden wat meer dan alleen maar de muziek van de fanfare Sint Callistus, die later overging naar de Harmonie Sint Callistus. Daarnaast ook nog enkele koren. De fanfare was ook nauw betrokken bij de het ontstaan van het WMC. Gisteren (19-2-2009) ontdekte ik, dat mijn betrokkenheid bij dat WMC heel bijzonder is. De eerste dag van het eerste WMC was 3 augustus 1951. Dit is mijn geboortedag. In Kerkrade wel te verstaan, Maarstraat 67. Ik zou wel eens willen weten hoeveel kinderen er op die dag geboren zijn, in Kerkrade. Op Terwinselen was ik in ieder geval de enige. Zou ik ook de enige zijn, wat de rest van Kerkrade betreft?
Mijn vader hebben ze moeten halen, toen de weeën begonnen. Het heeft daarna nooit meer geklikt tussen mijn vader en mij. Hij speelde mee bij de Callistus, die op die dag blijkbaar betrokken was bij de opening. Mijn geboortedag is een vrijdag, om 22.00 uur. Het WMC is dus net zo oud als ik ben. tenminste als we het over de muziek hebben. Je ziet dat het steeds in het weekend plaats vond. De derde en de vijftiende vormde een uitzondering, waarom de vijftiende, ik weet het niet, of het moet zijn dat ze een dag voor de jeugd hadden, want het is een woensdag.
Bron van deze poster is; wmc.nl
Mijn vader hebben ze moeten halen, toen de weeën begonnen. Het heeft daarna nooit meer geklikt tussen mijn vader en mij. Hij speelde mee bij de Callistus, die op die dag blijkbaar betrokken was bij de opening. Mijn geboortedag is een vrijdag, om 22.00 uur. Het WMC is dus net zo oud als ik ben. tenminste als we het over de muziek hebben. Je ziet dat het steeds in het weekend plaats vond. De derde en de vijftiende vormde een uitzondering, waarom de vijftiende, ik weet het niet, of het moet zijn dat ze een dag voor de jeugd hadden, want het is een woensdag.
Bron van deze poster is; wmc.nl
Van Tom Block, ontving ik naar aanleiding van de foto's van de harmonie van de Willemien dit verhaal en foto en ik denk dat het om het zelfde concours gaat.
Vorig jaar vierde de harmonie St. Cecilia Mechelen haar 175 jarig bestaan.
Volgens een prachtige gids (ruim 100 pagina's informatie voor elke wooneenheid) nam dat korps op 13 augustus 1921 deel aan een door de harmonie van de Staatsmijn Wilhelmina Terwinselen georganiseerd concours in de tweede afdeling. Men behaalde onder leiding van dirigent P. Tychon een eerste prijs met 330 punten.
Dit feit werd uitbundig gevierd en op de foto gezet. Verder is bekend dat enkele mijnwerkers uit onder meer Mechelen, Eys en Simpelveld lid waren van de harmonie van de Staatsmijn. Men ging destijds met de fiets en instrument naar Terwinselen om te repeteren; men had als uitverkoren muzikant er nogal wat voor over.
Dit verhaal vond ik op de internetpagina van de fanfare Eensgezindheid uit Maasbracht. Het gaat over een muziekconcours in 1921 in Terwinselen.
Op internet ontdekte ik dat ook de Vriendenkrans uit Heel meegedaan hebben aan dit concours. Zij behaalden in de derde klas de eerste prijs.
Postduiven en motorfiets.
Dan ging het voorwaarts en het bestuur en directeur Sjang Smeets vonden het in 1921 verantwoord, na een gedegen voorbereiding weer aan een concours deel te nemen. Op 14 augustus van dat jaar toog men naar Terwinselen in Zuid-Limburg. De reis vond plaats met een zware vrachtwagen van de Fouragehandel Jac Schulpen. De vrachtwagen alleen kon het gehele ensemble niet bevatten en daarom werd er nog een aanhangwagen achter gekoppeld. Het is het vermelden waard, dat de vrachtwagen voorzien was van massief rubberbanden en de aanhangwagen geheel stalen wielen had zonder rubber. Dat was nog niet alles. Het regende en het bleef regenen en de zaterdagavond voor het vertrek bleef er niets anders over, dan dat fanfare lid Jos Hannen, de plaatselijke timmerman met behulp van fanfarebestuur en leden, nog een noodoverkapping op de open wagens bouwde. Met planken, panlatten en een paar grote dekzeilen van de Heer Frans Rulkens lukte dat redelijk. Na een zeer vermoeiende reis, met een gemiddelde snelheid van 20 km. per uur door de vakbekwame bestuurder Bair Creemers (chauffeur bij de Fa. Schulpen en tuba-blazer bij "Eensgezindheid") afgelegd, belandde men in Terwinselen. Niet te voorkomen waren een kleine aanrijding in de smalle Sittardse Putstraat, alsmede de stoffige kleren, waarmede de reizigers onder de dekzeilen te voorschijn kwamen. Het concours werd een succes; in de 3e afdeling werd de 1e prijs behaald. Voorzitter Kobus Houben was na de bekendmaking van do uitslag zo buiten zichzelf van vreugde, dat de anders zo rustige man voor de jurytafel in de feestweide een soort "Spaanse dans" opvoerde; de armen in de lucht en met zijn paraplu sierlijk zwaaiend, onderwijl hij spontaan zong van: "ti-ti-riti-tiii, den ierste pries, waat zeen weer bliej..... ". (Aldus Piet Daemen, zaliger gedachtenis). De naam Terwinselen werd een soort mythe, waarover men eenvoudig niet kwam uitgepraat. Denken wij ons ook eens in hoe het toen allemaal in zijn werk ging. Postduiven werden meegenomen, door vaklieden duivenmelkers, van wie er enkele met hun kostbare bagage als supporters meereisden. Men beschikte niet over telefoon en er moest toch snel een boodschap kunnen worden overgebracht. De duiven deden hun werk en brachten met hun briefjes de mare van het succes over. Sneller kon het niet. Of toch? René Smeets met zijn motorfiets en Frits Puts als duopassagier, waren bijna gelijktijdig in Brachterbeek terug met hun persoonlijke mededeling omtrent de uitslag. Frits Puts dan wel met "een tot aan de knie verbrande broekspijp, door de roodgloeiende uitlaatpijp" (wederom aldus Piet Daemen z.g.). Wij willen gaarne aannemen, dat het zo ging in die tijd en wij vonden het de moeite waard dit in de geschiedenis te verwerken. René Smeets en Frits Puts gingen niet zomaar zo snel naar huis. René (de smid) moest de kamers schieten en Frits zo snel mogelijk achter de tapkast van het ouderlijke café waar de verenigingszaal bij hoorde.
Op de site van de harmonie St. Joseph van Heerlerbaan komt dit concours ook ter sprake, hier heeft men het over een weidefeest:
Op initiatief van kapelaan Russel, toen werkzaam in de jonge parochie Heerlerbaan, werd op 1 mei 1918 de fanfare "St. Joseph" opgericht. De oprichtings-vergadering vond plaats op de hoeve "Oud Valkenhuizen", gelegen aan de Rukkerweg en bewoond door de familie Packbier. De parochie vond het wenselijk, dat er, in de jonge parochie Heerlerbaan, een muziekgezelschap zou komen om de erediensten mee op te luisteren. Leden werden er al vlug gevonden, maar muziek lezen was een ander verhaal. Onder leiding van het bestuur, de voorzitter P. Hundscheid, de secretaris W. Schmets en de Heren J. Packbier, A. Schlijpen en H. Heussen en nog enkele vrijwilligers, werd dit probleem ter hand genomen en het resultaat mocht er zijn. De vereniging bestond nauwelijks drie jaar toen men tijdens een weideconcours, in 1921 georganiseerd door de Staatsmijnen te Terwinselen, direct een eerste prijs met eervolle vermelding in de wacht sleepte. De eerste repetities op de boerderij van de familie Packbier hadden hun vruchten afgeworpen. Men bleef uiteraard niet op de hoeve repeteren, maar zocht naar een geschikte gelegenheid, die men vond in een bovenzaaltje van het café van Mathieu Emonts aan de Heerlerbaan 265. Het was geen grote zaal. Rond een grote potkachel werd gerepeteerd en hier werden ook feestavonden, kien- en kwajongconcoursen georganiseerd en tevens was het een ideale plaats om het instrumentarium op te bergen. Er is nog even, vlak vóór en na de oorlog, gerepeteerd bij café Frans Huyten, het latere café Drieluik, maar al vlug was men weer terug op het oude nest. Toen in 1963 Mathieu zijn café sloot, werd het repetitielokaal verplaatst naar het patronaat aan de Dr. Cl. Meulemanstraat. Dit duurde tot 1976, waarna de Harmonie haar vaste stek kreeg in het Gemeenschapshuis De Caumerbron, waar men momenteel nog steeds repeteert. Bij de oprichting kreeg de vereniging de naam mee "Fanfare St. Joseph", met als doel, muziek en toneelkunst te beoefenen en zich zelve en anderen aangename uren te verschaffen. De leden dienden Rooms Katholiek te zijn en uiteraard van onbesproken gedrag. Tot steun van de vereniging werd in 1931 een Erebestuur opgericht. Leden dienden toen minstens fl. 1 0. - per jaar te betalen. In de dertiger jaren werd de Fanfare omgevormd tot Harmonie. De naam bleef echter "St. Joseph". In 1937 werd het instrumentenfonds opgericht. Uit de eerste statuten bleek, dat bij opheffing van de vereniging, het batig saldo aangeboden diende te worden aan de R.K.-instellingen der parochie Heerlerbaan. Gelukkig is het zover nooit gekomen, integendeel....
Vorig jaar vierde de harmonie St. Cecilia Mechelen haar 175 jarig bestaan.
Volgens een prachtige gids (ruim 100 pagina's informatie voor elke wooneenheid) nam dat korps op 13 augustus 1921 deel aan een door de harmonie van de Staatsmijn Wilhelmina Terwinselen georganiseerd concours in de tweede afdeling. Men behaalde onder leiding van dirigent P. Tychon een eerste prijs met 330 punten.
Dit feit werd uitbundig gevierd en op de foto gezet. Verder is bekend dat enkele mijnwerkers uit onder meer Mechelen, Eys en Simpelveld lid waren van de harmonie van de Staatsmijn. Men ging destijds met de fiets en instrument naar Terwinselen om te repeteren; men had als uitverkoren muzikant er nogal wat voor over.
Dit verhaal vond ik op de internetpagina van de fanfare Eensgezindheid uit Maasbracht. Het gaat over een muziekconcours in 1921 in Terwinselen.
Op internet ontdekte ik dat ook de Vriendenkrans uit Heel meegedaan hebben aan dit concours. Zij behaalden in de derde klas de eerste prijs.
Postduiven en motorfiets.
Dan ging het voorwaarts en het bestuur en directeur Sjang Smeets vonden het in 1921 verantwoord, na een gedegen voorbereiding weer aan een concours deel te nemen. Op 14 augustus van dat jaar toog men naar Terwinselen in Zuid-Limburg. De reis vond plaats met een zware vrachtwagen van de Fouragehandel Jac Schulpen. De vrachtwagen alleen kon het gehele ensemble niet bevatten en daarom werd er nog een aanhangwagen achter gekoppeld. Het is het vermelden waard, dat de vrachtwagen voorzien was van massief rubberbanden en de aanhangwagen geheel stalen wielen had zonder rubber. Dat was nog niet alles. Het regende en het bleef regenen en de zaterdagavond voor het vertrek bleef er niets anders over, dan dat fanfare lid Jos Hannen, de plaatselijke timmerman met behulp van fanfarebestuur en leden, nog een noodoverkapping op de open wagens bouwde. Met planken, panlatten en een paar grote dekzeilen van de Heer Frans Rulkens lukte dat redelijk. Na een zeer vermoeiende reis, met een gemiddelde snelheid van 20 km. per uur door de vakbekwame bestuurder Bair Creemers (chauffeur bij de Fa. Schulpen en tuba-blazer bij "Eensgezindheid") afgelegd, belandde men in Terwinselen. Niet te voorkomen waren een kleine aanrijding in de smalle Sittardse Putstraat, alsmede de stoffige kleren, waarmede de reizigers onder de dekzeilen te voorschijn kwamen. Het concours werd een succes; in de 3e afdeling werd de 1e prijs behaald. Voorzitter Kobus Houben was na de bekendmaking van do uitslag zo buiten zichzelf van vreugde, dat de anders zo rustige man voor de jurytafel in de feestweide een soort "Spaanse dans" opvoerde; de armen in de lucht en met zijn paraplu sierlijk zwaaiend, onderwijl hij spontaan zong van: "ti-ti-riti-tiii, den ierste pries, waat zeen weer bliej..... ". (Aldus Piet Daemen, zaliger gedachtenis). De naam Terwinselen werd een soort mythe, waarover men eenvoudig niet kwam uitgepraat. Denken wij ons ook eens in hoe het toen allemaal in zijn werk ging. Postduiven werden meegenomen, door vaklieden duivenmelkers, van wie er enkele met hun kostbare bagage als supporters meereisden. Men beschikte niet over telefoon en er moest toch snel een boodschap kunnen worden overgebracht. De duiven deden hun werk en brachten met hun briefjes de mare van het succes over. Sneller kon het niet. Of toch? René Smeets met zijn motorfiets en Frits Puts als duopassagier, waren bijna gelijktijdig in Brachterbeek terug met hun persoonlijke mededeling omtrent de uitslag. Frits Puts dan wel met "een tot aan de knie verbrande broekspijp, door de roodgloeiende uitlaatpijp" (wederom aldus Piet Daemen z.g.). Wij willen gaarne aannemen, dat het zo ging in die tijd en wij vonden het de moeite waard dit in de geschiedenis te verwerken. René Smeets en Frits Puts gingen niet zomaar zo snel naar huis. René (de smid) moest de kamers schieten en Frits zo snel mogelijk achter de tapkast van het ouderlijke café waar de verenigingszaal bij hoorde.
Op de site van de harmonie St. Joseph van Heerlerbaan komt dit concours ook ter sprake, hier heeft men het over een weidefeest:
Op initiatief van kapelaan Russel, toen werkzaam in de jonge parochie Heerlerbaan, werd op 1 mei 1918 de fanfare "St. Joseph" opgericht. De oprichtings-vergadering vond plaats op de hoeve "Oud Valkenhuizen", gelegen aan de Rukkerweg en bewoond door de familie Packbier. De parochie vond het wenselijk, dat er, in de jonge parochie Heerlerbaan, een muziekgezelschap zou komen om de erediensten mee op te luisteren. Leden werden er al vlug gevonden, maar muziek lezen was een ander verhaal. Onder leiding van het bestuur, de voorzitter P. Hundscheid, de secretaris W. Schmets en de Heren J. Packbier, A. Schlijpen en H. Heussen en nog enkele vrijwilligers, werd dit probleem ter hand genomen en het resultaat mocht er zijn. De vereniging bestond nauwelijks drie jaar toen men tijdens een weideconcours, in 1921 georganiseerd door de Staatsmijnen te Terwinselen, direct een eerste prijs met eervolle vermelding in de wacht sleepte. De eerste repetities op de boerderij van de familie Packbier hadden hun vruchten afgeworpen. Men bleef uiteraard niet op de hoeve repeteren, maar zocht naar een geschikte gelegenheid, die men vond in een bovenzaaltje van het café van Mathieu Emonts aan de Heerlerbaan 265. Het was geen grote zaal. Rond een grote potkachel werd gerepeteerd en hier werden ook feestavonden, kien- en kwajongconcoursen georganiseerd en tevens was het een ideale plaats om het instrumentarium op te bergen. Er is nog even, vlak vóór en na de oorlog, gerepeteerd bij café Frans Huyten, het latere café Drieluik, maar al vlug was men weer terug op het oude nest. Toen in 1963 Mathieu zijn café sloot, werd het repetitielokaal verplaatst naar het patronaat aan de Dr. Cl. Meulemanstraat. Dit duurde tot 1976, waarna de Harmonie haar vaste stek kreeg in het Gemeenschapshuis De Caumerbron, waar men momenteel nog steeds repeteert. Bij de oprichting kreeg de vereniging de naam mee "Fanfare St. Joseph", met als doel, muziek en toneelkunst te beoefenen en zich zelve en anderen aangename uren te verschaffen. De leden dienden Rooms Katholiek te zijn en uiteraard van onbesproken gedrag. Tot steun van de vereniging werd in 1931 een Erebestuur opgericht. Leden dienden toen minstens fl. 1 0. - per jaar te betalen. In de dertiger jaren werd de Fanfare omgevormd tot Harmonie. De naam bleef echter "St. Joseph". In 1937 werd het instrumentenfonds opgericht. Uit de eerste statuten bleek, dat bij opheffing van de vereniging, het batig saldo aangeboden diende te worden aan de R.K.-instellingen der parochie Heerlerbaan. Gelukkig is het zover nooit gekomen, integendeel....
Harmonie St. Joseph
